Marzo del 72: La sangre de la Clase Obrera, semilla del futuro Socialista.

Mar 7, 2016 | Galiza

 Abaixo en galego

Por estos días, el año 1972, la policía disparó contra una protesta por un convenio justo para Bazán y contra el despido de 6 compañeros. 16 heridos, 60 encarcelados. Daniel y Amador, obreros, caían muertos. Ellos caían defendiendo los derechos de su, de  nuestra, clase social. Derechos  que hoy, 44 años después, están siéndonos arrebatados.

La lucha de clases está tan viva cómo en aquellos tiempos, pero es a lo mejor aún más encarnizada. La crisis económica es la crisis de un sistema entero.

Todos los derechos están en entredicho. La pobreza se apodera de nuestros hogares. La nueva dictadura del capital se muestra en toda su podredumbre, en toda su cínica cara.

La burguesía  está unida por su naturaleza explotadora y antiobrera, aunque enfrentada entre sí por la competencia desesperada. Sus instituciones, como la UE, liquidan todos y cada uno de los derechos conquistados por nosotros, en la desesperada y cada vez más inútil pugna por acrecentar su tasa de beneficio. Y sólo puede lograrlo intensificando y recrudeciendo los niveles de explotación.

Como no unirnos nosotros contra su poder?

Mayores ritmos de producción, jornadas agotadoras, menores salarios, contrataciones esclavistas, condiciones de trabajo en pleno deterioro, liquidación del convenio colectivo, “personalización” de la negociación de las condiciones laborales, EREs…

La burguesía embiste contra todos los derechos, y como en aquel tardofranquismo, contra el derecho democrático más elemental, el derecho de huelga.

A todo esto se suma la liquidación de los servicios públicos, el acelerado desmantelamiento y privatización de todo cuanto es público y así debe de ser porque es imprescindible para la vida: la salud, la educación, el transporte, el agua…

Entre tanto, el fantástico desarrollo de las tecnologías y las ciencias suministra nuevas riquezas que deberían y podrían estar asegurando a toda la humanidad una vida de salud y equilibrio entre el trabajo y el descanso, el ocio y la cultura.

Pero las reglas capitalistas no permiten que el capital (fruto del robo de una parte del producido por cada trabajador) retorne a quien lo creó. Toda la riqueza permanece en las manos de quien nos explota.

Pueden vendernos falsas soluciones “políticas”, cuentos que ni los niños creerían, acerca de la redistribución de la riqueza. No va a haber tal cosa en el capitalismo de hoy en día. Un capitalismo envejecido y decrépito, incapaz de sembrar,  ávido de robar siempre más de nosotros. Creador de guerras. Ahí está la OTAN a la que vergonzosamente aún pertenecemos.

El poder económico y político tendrá que cambiar de manos, la clase social en el poder debe ser la que crea la riqueza, no quien la vampiriza, incluso a precio de fomentar guerras, migraciones masivas, terrorismo y desastres naturales. Y ese cambio sólo puede venir de la fuerza que nos da la unidad y la lucha.

Nuestro homenaje a Daniel y Amador no puede ser otro que luchar por lo que ellos lucharon.

Luchar para que el potencial creador y productor de los seres humanos, que es enorme, se oriente a que todos y todas podamos trabajar, y quien trabaja disfrute plenamente del fruto de su esfuerzo y acceda a la salud, al descanso, a la alegría de ver crecer y aprender a los hijos y de poder proteger a los ancianos. De poder vivir y morir en paz en la tierra en la que nació. Eso sólo es posible lograrlo construyendo el socialismo-comunismo. Esa es la victoria que tenemos que preparar.

No hay salvadores supremos, como dice la letra de la Internacional. Tampoco hay soluciones a medias. Unirnos, organizarnos y luchar por la justicia hasta vencer es el único futuro digno que tenemos hoy por delante.

Comunistas da Galiza-PCPE

 

 

Marzo do 72: O sangue da clase obreira, semente do futuro socialista-comunista.

 

Por estes días, o ano 1972, a policía disparou contra unha protesta por un convenio xusto para Bazán e contra o despido de 6 compañeiros. 16 feridos, 60 encarcerados. Daniel e Amador, obreiros, caían mortos. Eles caían defendendo os dereitos da súa, da nosa, clase social. Dereitos  que hoxe, 44 anos despois, están a sernos arrebatados.

A loita de clases está tan viva como naqueles tempos, pero é se cadra aínda máis encarnizada. A crise económica é a crise dun sistema enteiro.

Todos os dereitos están en entredito. A pobreza apodérase dos nosos fogares. A nova ditadura do capital amósase en toda a súa podremia, en toda a súa cínica faciana.

A burguesía  está unida pola súa natureza explotadora e antiobreira, aínda que enfrontada entre si pola competencia desesperada. As súas institucións, como a UE, liquidan todos e cada un dos dereitos conquistados por nós, na desesperada e cada vez máis inútil pugna por acrecentar a súa taxa de beneficio. E só pode logralo intensificando e recrudecendo os niveis de explotación.

Como non unirnos nós contra o seu poder?

Maiores ritmos de produción, xornadas esgotadoras, menores salarios, contratacións escravistas, condicións de traballo en pleno deterioro, liquidación do convenio colectivo, “personalización” da negociación das condicións laborais, EREs…

A burguesía embiste contra todos os dereitos, e como en aquel tardofranquismo, contra o dereito democrático máis elemental, o dereito de folga.

A todo isto súmase a liquidación dos servizos públicos, o acelerado desmantelamento e privatización de todo canto é público e así debe de ser porque é imprescindíbel para a vida: a saúde, a educación, o transporte, a auga…

Entre tanto, o fantástico desenvolvemento das tecnoloxías e as ciencias fornece novas riquezas que deberían e poderían estar a asegurar a toda a humanidade unha vida de saúde e equilibrio entre o traballo e o descanso, o lecer e a cultura.

Pero as regras capitalistas non permiten que o capital (froito do roubo dunha parte do producido por cada traballador) retorne a quen o creou. Toda a riqueza permanece nas mans de quen nos explota.

Poden vendernos falsas solucións “políticas”, contos que nin os nenos crerían, acerca da redistribución da riqueza. Non vai haber tal cousa no capitalismo de hoxe en día. Un capitalismo envellecido e decrépito, incapaz de sementar,  ávido de roubar sempre máis de nós. Creador de guerras. Aí está a OTAN á que vergoñentamente aínda pertencemos.

O poder económico e político terá que cambiar de mans, a clase social no poder debe ser a que crea a riqueza, non quen a vampiriza, mesmo a prezo de fomentar guerras, migracións masivas, terrorismo e desastres naturais. E ese cambio só pode vir da forza que nos dá a unidade e a loita.

A nosa homenaxe a Daniel e Amador non pode ser outra que loitar polo que eles loitaron.

Loitar para que o potencial creador e produtor dos seres humanos, que é enorme, se oriente a que todos e todas podamos traballar, e quen traballa goce plenamente do froito do seu esforzo e acceda á saúde, ao descanso, á ledicia de ver medrar e aprender aos fillos e de poder protexer aos anciáns. De poder vivir e morrer en paz na terra na que naceu. Iso só é posíbel logralo construíndo o socialismo-comunismo. Esa é a vitoria que temos que preparar.

Non hai salvadores supremos, como di a letra da Internacional. Tampouco hai solucións a medias. Unirnos, organizarnos e loitar pola xustiza ata vencer é o único futuro digno que temos hoxe por diante.

Comunistas da Galiza-PCPE